Je weet dat het gaat komen en toch komt het onverwachts. Mijn mama wilde naar ‘huis’. Ze kon langs je heen kijken naar iets dat ze in de verte zag en haar handen reikten er ook naar. Vaak vroeg ze dan of ze naar huis mocht.
Voor mijn moeder was het leven klaar. Ze at nauwelijks nog en dronk mondjesmaat. Wij (mijn broer en zussen) zagen het lijdzaam aan en hoopten voor haar dat ze zou gaan slapen en niet meer wakker zou worden. Zo is het uiteindelijk ook gegaan.
En altijd dacht ik als het voor mama goed is, is het voor mij ook goed. Maar zo werkt het dus niet. Het verdriet overmant je, terwijl je van alles moet regelen. De week van overlijden is een rollercoaster. Hoe goed voorbereid we ook waren, het was een rollercoaster.
Hoe fijn is het dan, dat er iemand is die het overzicht houdt, met je meedenkt en je (basale) zaken uit handen neemt. Wij hadden Marlous. Marlous was voor ons het rustpunt, zij dacht aan alles. Met al onze vragen konden we bij haar terecht en zij regelde het.
Mijn ouders praatten niet over de dood en al helemaal niet hoe zij het dan geregeld wilden hebben. Wij wisten slechts één ding en dat was dat het een eucharistieviering moest worden. Wij als kinderen hadden behoefte daar een eigen draai aan te geven, het was tenslotte onze moeder waar we afscheid van namen. Wij waren dan ook heel blij dat Marlous uiteindelijk een priester vond, die daarin met ons meedacht.
Hij zei letterlijk: Jullie nemen afscheid van je moeder en dus doen we het zoals jullie willen, ook in de kerk.
Toen kortgeleden onze papa overleed, was hij de eerste die we belden. En ook bij het overlijden van papa was het fijn dat we weer iemand hadden om op terug te vallen. Die het drukwerk voor ons regelden, de afspraken met de kerk en ervoor zorgden dat we samen met elkaar op een mooie manier afscheid konden nemen.
Hoe goed voorbereid je ook bent, het overlijden van een dierbare is een emotionele rollercoaster waarbij je alle hulp kunt gebruiken die er te krijgen is.
Manon Vonk
Vonkfactor13.nl
ความคิดเห็น